Rytuał transmisji parady wojskowej z Placu Czerwonego w Moskwie. W każdą rocznicę rewolucji październikowej nadawały ją wszystkie bratnie telewizje tzw. krajów demokracji ludowej. Tu przekaz ten służy swoistej rekonstrukcji i dekonstrukcji publicznego spektaklu. Odjęcie dźwięku telewizyjnego komentarza i zastąpienie go utworem śpiewającej po niemiecku grupy Laibach (wówczas jugosłowiańskiej, dziś słoweńskiej) wyrywa ten spektakl z temporalnego, pompatycznego kontekstu, ukazując absolutyzm jego kuszącej siły. Ów spektakl totalitarny już sam w sobie jest sztuką politycznie zaangażowaną, sztuką patosu, stworzoną totalnymi środkami, nawet jeśli słowa sztuka użyjemy tylko w cudzysłowie. Poprzez zastosowane środki Robakowski podnosi jeszcze wzniosłość i dramatyzm tego show, oscylującego między wielkimi totalitaryzmami komunizmu i faszyzmu, a jednocześnie wnosi doń specyficzny niepokój. Po latach analitycy polityczni sformułowali pogląd, że przemysł militarny Sowieckiej Rosji nie był już w stanie produkować rakiet, a te występujące w paradach wojskowych miały być tylko atrapą, wielkimi, wojskowo bezwartościowymi rurami „ucharakteryzowanymi” tylko na groźne rakiety strzegące światowego porządku. Tym bardziej wieloznaczny wydaje się tytuł: Sztuka to potęga!