Jedna z prac przełomu politycznego 1979/1983, w której samotny artysta próbuje dać świadectwo epoki i własnych emocji. Wybiera do tego normalny program telewizyjny docierający do niego jak do każdego normalnego widza. Tyle, że Rytka dokonuje jego natychmiastowej reinterpretacji, przestaje być odbiorcą, a staje się ogniwem retransmisji. Filmuje program telewizyjny poklatkowo, uparcie przez kilka lat. Dzięki temu estetyka propagandy uobecnionej w dzienniku telewizyjnym sprowadzona zostaje do esencji. Filmowany okres jest jednym z najważniejszych nie tylko dla Polski, ale i dla dalszych losów znacznej części Europy. Narodziny Solidarności, zmagania z władzą komunistyczną, wreszcie stan wojenny. Mieszanina haseł, chwytów propagandowych, balet ubranych w mundury wojskowe spikerów. Poprzez wyrazisty zabieg wprowadzany jest tu komentarz autorski, konkurencyjne wobec oficjalnej ikonografii, nieobecne w przekazie telewizyjnym symbole, malowane są na szybie przed telewizorem, nakładając się na pierwszą warstwę pracy, jako jej integralny element, nadający jej ostateczny kształt.