Telematic Dreaming zostało wyprodukowane na zamówienie na doroczną letnią wystawę w Kajaani, pod kuratelą Fińskiego Ministerstwa Kultury i wsparciu Telecom Finland, w czerwcu 1992. Tytuł i temat wystawy pochodził od wyobrażenia „domu” według rozumienia Jeana Baudrillarda w eseju „Ekstaza Komunikacji”. Opisując moją instalację zaczynam od cytatu z innego eseju Baurdillarda, ukazującego początek „Telematic Dreaming”, przez który praca interpretuje się jako krytyka eseju. Więcej ↓↑
Celibat maszyny doprowadza do celibatu „Człowieka Telematycznego”. Dokładnie tak jak on zapewnia sobie spektakl swojego umysłu i inteligencji gdy siedzi przy komputerze bądź procesorze tekstu, „Człowiek Telematyczny” wystawia spektakl o swoich fantazjach i o wirtualnej „jouissance”/”przyjemności” gdy siedzi przed swoją „minitelową różą”. Egzorcyzmuje „jouissance” czy inteligencję w interfejsie z maszyną. Obcy, seksualny bądź poznawczy rozmówca, nigdy nie jest celem – przekraczanie ekranu ewokuje przekraczanie lustra. To ekran jest celem jako punkt interfejsu. Maszyna (czy system interaktywny) przekształca proces komunikacji, relację między jednym a drugim, w proces komutacji, np. proces odwracalności z tego samego w to samo. Tajemnicą interfejsu jest to, że Obcy w nim jest w zasadzie Swoim – jego obcość ukradkiem konfiskuje maszyna.
– Jean Baudrillard „Xerox and Infinity” pages 5. 6. ISBN 0-33701-88-9 Touchepas. Originally published as Le Xerox et L´Infini, Paris 1987
Telematic Dreaming (1993-2000) to instalacja istniejąca w cyfrowej, telefonicznej sieci ISDN. Składa się z dwóch oddzielnych interfejsów zlokalizowanych w różnych lokalizacjach. Interfejsy są dynamicznymi instalacjami pełniącymi funkcję systemów wideokonferencyjnych. W obu miejscach znajdują się łóżka, jedno w wyciemnionej, drugie w oświetlonej przestrzeni. Bezpośrednio nad oświetlonym łóżkiem znajduje się kamera wysyłająca na żywo obraz łóżka i osoby („A”) leżącej na nim do projektora wiszącego nad drugim łóżkiem, w wyciemnionej przestrzeni. Obraz na żywo jest wyświetlany na łóżko z drugą osobą(„B”). Druga kamera, umieszczona przy projektorze nadaje na żywo obraz osoby „B” i projekcji osoby „A” z powrotem do monitorów otaczających łóżko i osobę „A” w oświetlonej przestrzeni. Teleobecny obraz pełni rolę lustra odbijającego jedną osobę wewnątrz odbicia drugiej.
Telematic Dreaming celowo bawi się niejednoznacznymi konotacjami łóżka jako teleobecnej powierzchni projekcyjnej. Psychologiczna złożoność obiektu rozpuszcza dystans geograficzny i wykorzystaną technologię w pełną instalację ISDN. Jej umiejętność istnienia poza przestrzenią i czasem użytkownika wynika z niepokojąco rzeczywistego wrażenia dotyku, wzmocnionego kontekstem łóżka i spowodowanego ostrą zmianą zmysłów w przestrzeni telematycznej. Świadomość użytkownika w teleobecnym ciele jest kontrolowana przez voyeuryzm jaźni. Przyczynowo skutkowe interakcje ciała determinują jego czas i przestrzeń, przez przedłużenie tego za pośrednictwem sieci ISDN, ciało może podróżować z prędkością światła i znaleźć się gdziekolwiek oddziaływuje. W Telematic Dreaming użytkownik zamienia swój zmysł dotyku z wrażeniem bycia dotykanym przez zastąpienie dłoni oczami.
Źródło: Katalog WRO2000@kultura
Miejsce i czas dokumentacji: WRO 2000@kultura, wystawa 17 Południk, Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław, 20.11—10.12.2000