Performance on Demand (2001) to praca, w której publiczność zbiorowo steruje działaniami artystki przez Internet. Powstała we współpracy z Pawłem Janickim, który opracował strategię komunikacyjną i oprogramowanie umożliwiające przeniesienie aktywności performera w przestrzeń sieci. Performerka znajdowała się w wydzielonej przestrzeni, mając do dyspozycji zestaw prostych przedmiotów codziennego użytku, takich jak zapałki, dzbanek, książka, pisak, itp. Więcej ↓↑
Przestrzeń ta była monitorowana przez kamerę, a rejestrowany przez nią obraz był transmitowany przez Internet w czasie rzeczywistym, stanowiąc jednocześnie jeden z elementów strony internetowej, przez którą publiczność kontrolowała i wpływała na działania artystki. Poza transmisją strumieniową obrazu wideo z miejsca akcji, strona zawierała jeszcze zestaw ikon reprezentujących przedmioty z otoczenia artystki oraz wyobrażających czynności, które artystka może z owymi przedmiotami wykonać. Artystka miała w zasięgu wzroku monitor, na którym mogła widzieć liczbę gości odwiedzających stronę i ich statystycznie przeliczoną decyzję — który przedmiot powinna w danym momencie wziąć i co z nim zrobić.
Wykonana jedyny raz praca polegała więc na synchronicznej interakcji wielu osób, których decyzje wywoływały szczególnego rodzaju „biofeedback”, determinując na odległość zachowanie artystki. Był to pierwszy w Polsce performans, w którym strategia interakcji performera z publicznością opierała się na transmisji strumieniowej w Internecie. W momencie szczytowego obciążenia serwera w performansie wzięło udział prawdopodobnie kilka tysięcy osób.
Miejsce i czas dokumentacji: 9. Biennale Sztuki Mediów WRO 01, Teatr Współczesny we Wrocławiu, 4 maja 2001