A Figurative History składa się z pięciu interaktywnych terminali z inteligentnymi obiektami i odpowiadającymi im ekranami. Dotykając metalowych elementów obiektów, widzowie mogą ujrzeć animowane postaci na ekranach. Postaci reprezentują pięć różnych fantazji o mechanicznych transformacjach ciała za pomocą technologii. Potwór Frakensteina (1980) odnosi się do zainteresowania manipulacją medyczną; Lady Miso (1750) jest metaforą dla symulacji robotycznych; Pandora (p.n.e.) reprezentuje fascynację transformacją obiektu w człowieka; Cyborg (1250) obrazuje żądzę łączenia elementów organicznych z mechanicznymi; a The Data Body (1950) eksploruje historię sztucznej inteligencji i wyobrażenia o ściągnięciu umysłu na dysk komputera. W tym środowisku widz może doświadczyć mocnego wrażenia podróży w czasie i kreatywnego pożądania. Wpływ tego pożądania na transformację jest wzmocniony przez nowość, jaką jest dotykanie innych widzów w przestrzeni, jak również fakt mechanicznego łączenia się z obiektami rzeźbiarskimi pełniącymi funkcję interfejsów. Wewnętrzne, efemeryczne żądze transformacji są pod wpływem cyfryzacji diagnostyki obrazowej i komputerowego mappingu wnętrza ludzkiego ciała. Takie jest też doświadczenie Interskin, gry w wirtualną rzeczywistość między dwoma graczami i moderatorem. Moderator może jedynie obserwować i przerywać graczom, podczas gdy gracze mogą „wejść” w poszczególne części ciała, pod ludzką skórę, prowadzeni przez wybranych „awatarów” czy „agentów”. Wspólnie, te części ciała tworzą spiralę wokół „T’an Tien”, czy centrum ludzkiego ciała. Gra polega na odkrywaniu płci i tożsamości drugiego siebie, bądź drugiego ciała zamieszkującego głęboko w osobowości widza, jako że jej celem jest znalezienie tej drugiej osobowości. Reakcje uczestnika na rozmaite wybory i systemy wartości wpływają na typ wewnętrznego ciała, który odnajdą. Wybiera się spośród zachodnich, wschodnich i alternatywnych prezentacji medycznych. W Interskin artystka sugeruje, że alternatywne sposoby widzenia i kojarzenia przez technologie cyberprzestrzeni i cyfrowych multimediów może również grać ważną rolę w w koncepcie transformacji ludzkiego ciała. Immortal Duality opowiada o molekularnych transformacjach. Składa się z interaktywnego automatu w duchu Marii Curie otaczanego przez elektryczną chłodziarkę wkomponowaną w architekturę. Wraz z ruchem widzów po przestrzeni, Curie opowiada o roli nauki w transformacji molekularnej, od wczesnych odkryć w dziedzinie zjawisk molekularnych, jak odkrycie radu, do najnowszych przełomów w dziedzinie manipulacji DNA i remappowaniu ludzkiego genomu. Na ścianach tej przestrzeni artystka obrazuje etyczne kwestie związane z powstrzymywaniem starzenia, klonowaniem i reprodukcją, widzowie mogą wejść z nimi w interakcję i układać rzeźbiarskie opowieści – co sugeruje, że zachodzi zmiana w naszym postrzeganiu „materii” i „natury”, mogąca wpłynąć na nasze postrzeganie przedstawień ludzkiego ciała. Wraz ze sklonowaniem przez mikrobiologów owcy i ich sugestiami, jakoby klonowanie ludzi miało nastąpić w niedalekiej przyszłości, artystka zastanawia się, zarówno z perspektywy kobiety, jak i artysty, jak wpłynie to na ludzkie rozmnażanie i koncepty sztuki i reprezentacji. Widz postawi sobie serię trafnych pytań, o żądzach ogółu, o artystach, o naukowcach i o kobietach podczas molekularnej próby przedesignowania ludzkiego ciała w przyszłości. Te trzy prace podsumowują dwa i pół roku planowania, ogromną ilość dociekań, i ogrom pracy zespołowej, jednak, co najważniejsze, pokazują, że bez transformacji naszych żądz na najbardziej podstawowym poziomie, sztuka Jill Scott nadal będzie kwestionować aplikacje i implikacje technologicznego „postępu”.

Żródło: Katalog WRO2000@kultura

Miejsce i czas rejestracji: WRO 2000@kultura, wystawa 17 Południk, Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław, 20.11—10.12.2000