Jego rozliczne pojawienia się, preparacje i destrukcje przeprowadzane przez Johna Cage’a, Josepha Beuysa czy Nam June Paika, by wymienić artystów najbardziej znanych, stanowiły podczas koncertów, performansów i happeningów manifest nowatorskiego podejścia do kategorii muzyki i wydarzenia artystycznego, poszukiwań i eksperymentów. W swojej instalacji Robert Cahen odnosi się zarówno do historii tych klasycznych już rebelii, jak i nadal inspirującego, ponadczasowego dzieła Chopina.

Historyczny XIX—wieczny fortepian produkcji warszawskiej Wytwórni Fortepianów i Pianin Małecki jest odwrócony i podwieszony do sufitu. Obraz z projektora zintegrowanego z fortepianem pokazuje klawiaturę i dłonie młodych pianistów grających utwory Chopina. Klawisze prawdziwego fortepianu poruszają się w synchronizacji z dźwiękiem i projekcją obrazu na podłodze pod instrumentem, jak gdyby poddawały się niewidzialnemu dotykowi pianisty. Każdy klawisz został ręcznie wyposażony w urządzenia mechaniczne i elektroniczne kontrolowane przez oprogramowanie Pawła Janickiego, który opracował strategię interakcji w Chopinpinano.

W nagraniu wzięli udział pianiści — uczniowie z klasy profesora Waldemara Wachalowicza w Konserwatorium Muzyki, Tańca i Sztuki Dramatycznej w Miluzie:
Alexandre Cahen (16 lat):
Grande Valse Brillante in E—flat Major, opus 18
Joseph Muré (17):
Polonaise in A—flat Major, opus 53
Florence Bansept (17):
Ballade No. 3 in A—flat Major, opus 47
Sara Ghanbary (17):
Nocturne in E—flat Major, opus 9 no. 2

Wideo: Robert Cahen
Montaż: Thierry Maury — Pixea Studio
Dźwięk, mastering: Nicolas Risser
Reżyseria interakcji, oprogramowanie, preparacja fortepianu: Paweł Janicki
Współpraca: Jacek Kozłowski

Praca została zrealizowana z udziałem środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach obchodów Roku Chopinowskiego 2010

Miejsce i czas dokumentacji: Wystawa Chopinpiano Apparitions/Disparitions, Centrum Sztuki WRO, Wrocław, 8.11.2010 – 19.01.2011