Przestrzeń publiczna stała się jednym z centralnych motywów refleksji o współczesnej sztuce, kulturze i społeczeństwie. Wraz z jej ukształtowaniem materialnym i symbolicznym jest źródłem intensywnego wyzwania dla praktyki artystycznej, nie ze względu na swoje walory ekspozycyjne, lecz z uwagi na kompleks nowych zagadnień reprezentacji, perswazji, komunikacji.
Wybór ten ukazuje przemianę materialności przestrzeni publicznej. Rejestrowane jeszcze w połowie lat 80. zdjęcia wydają się archaiczne, jakby pochodziły z bardziej zamierzchłych czasów. Zestawienie historycznych realizacji ze współczesnymi pracami uderza pojawieniem się barwy. Wybór obrazuje ewolucję paralelną – kolor pojawia się w przestrzeni miasta, a jednocześnie wynika ze zmian technik reprodukcji, gdzie stopnie szarości zastąpione zostają barwami. W jednej z prac materia świata zatrzymanego w katastrofie w 1985 roku filmowana jest współczesną kamerą cyfrową, archiwalny charakter tej rzeczywistości podkreślony zostaje zapisem środkami współczesności.
Ten zestaw prac wideo przynosi potężną porcję znaków i symboli obecnych w przestrzeni publicznej. Niektóre prace opisują publiczną ikonosferę, inne wręcz w nią ingerują. W pracach pojawia się wielość znaków, cała współczesna ikonografia, najróżniejsze loga, marki handlowe, symbole kulturowe, i rozmaite sygnały. Znaki i symbole występują w swych różnorodnych zastosowaniach: regulują, perswadują, informują, występując również w zastosowaniach pozornie neutralnych. Ich obecność może być wieloznaczna, niezauważalna lub natrętna. Niech teza Wittgensteina zawarta w jednej z prac: „To, co w znakach nie znajduje wyrazu, pokazuje ich zastosowanie. Co znaki połykają, ich zastosowanie wypowiada” stanowi odniesienie do całego programu.
